Σε λίγες ημέρες χιλιάδες δρομείς από όλη την υφήλιο για μια ακόμη φορά θα σταθούν στη γραμμή εκκίνησης της Κλασσικής Διαδρομής του Μαραθωνίου Δρόμου για να διανύσουν τα 42.195 μέτρα, που τους χωρίζουν από τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Έτρεξα τον πρώτο μου Μαραθώνιο στην κλασσική διαδρομή στα 22 μου και έκτοτε αρκετές ακόμη φορές, μέχρι πέρυσι, οπότε ένα πρόβλημα υγείας με ανάγκασε να «κρεμάσω τα παπούτσια μου», τουλάχιστον για το Μαραθώνιο. Κοιτώντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω πολύ τυχερός και ευτυχής, που ήμουν μέρος αυτής της μεγάλης γιορτής. Πάνω απ’όλα όμως νιώθω μοναδικά φυσικά για το επίτευγμα αυτό καθ’εαυτό αλλά και για όσα αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο αυτογνωσίας και αυτο-παίδευσης. Ο δρόμος της προετοιμασίας είναι επίπονος, όπως εύλογα θα διαβεβαιώσει κάθε μαραθωνοδρόμος. Χρειάζεται χρόνος, αφοσίωση, αυτοπειθαρχία, μάχη με τις αντιξοότητες και φυσικά μεγάλη προσοχή στην υγεία και τη διατροφή. Όπως σωστά είχε πει ο Έμιλ Ζάτοπεκ: «Αν θέλεις να κερδίσεις ένα μετάλλιο τρέξε 100 μέτρα, εάν θέλεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου τρέξε ένα Μαραθώνιο». Η τελική εμπειρία αξίζει στο ακέραιο κάθε θυσία που έχεις κάνει.
Ο αγώνας με τη μορφή του Διεθνούς Μαραθωνίου, που φέρει το όνομα του αγωνιστή της ειρήνης και αθλητή Γρηγόρη Λαμπράκη, ξεκίνησε το 1983. Τριάντα τρία χρόνια αργότερα έχει λάβει γιγαντιαίες διαστάσεις τόσο από αριθμό συμμετοχής όσο και από εμπορική άποψη. Σεμνύνομαι να αναφέρω πως ήμουν ένας από τους λίγους που έλαβα μέρος στον πρώτο Διεθνή Μαραθώνιο και δεν είμαστε πάνω από 200 άτομα όλοι κι όλοι. Μάλιστα είχαμε τότε χωρέσει σε μια «οικογενειακή φωτογραφία» !!!
Εδώ και κάποια χρόνια ο Κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας έχει καταταγεί ως ένας από τους 10 χρυσούς Μαραθωνίους, που μετρούν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αν και οι «φίρμες» του αθλήματος τον αποφεύγουν για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ο δυσκολότερος μαραθώνιος από όλους και δε μπορούν να κάνουν εκεί τα χρυσοφόρα ρεκόρ, που κάνουν σε άλλους με πιο επίπεδες διαδρομές. Πράγματι, η διαδρομή είναι «σατανικά» δύσκολη. Ξεκινά σε επίπεδο έδαφος και λίγο πολύ έτσι διατηρείται για σχεδόν το μισό της διαδρομής μέχρι δηλαδή το εικοστό χιλιόμετρο. Μετά όμως υπάρχει μια απίστευτη ανηφόρα σχεδόν 10 χιλιομέτρων με εναλλαγές και στροφές, η οποία αποτελεί μια τεράστια πρόκληση για όλους τους δρομείς. Όταν φθάσει κανείς έπειτα από αυτό το τρομερό «λούκι» στο 31 χιλιόμετρο (Σταυρός Αγ.Παρασκευής), τότε αρχίζει η πολυπόθητη κατηφόρα, η οποία όμως μπορεί να αποδειχθεί τρισχειρότερη λόγω της καταπόνησης που προηγήθηκε. Τα τελευταία χιλιόμετρα είναι επίπεδα και κατηφορικά μέχρι το Στάδιο. Η διαδρομή έχει υποστεί μια μικρή μεταβολή από το 2004 και μετά για να ταιριάξει με τις προδιαγραφές των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε όλες τις περιοχές, όπου η διαδρομή περνά μέσα από οικισμούς, οι κάτοικοι είναι συγκινητικοί και υπέροχοι στον τρόπο που ενισχύουν τους μαραθωνοδρόμους: χειροκροτήματα, λεκτική ενίσχυση, μουσικά συγκροτήματα και πολλά άλλα. Στις παλιές εποχές οι σταθμοί ανεφοδιασμού έδιναν μόνο νερό σε κυπελλάκι, κύβους ζάχαρης, κομμάτια λεμονιού και βρεγμένα σφουγγάρια. Σήμερα θυμίζουν…σουπερμάρκετ: νερά, ισοτονικά ποτά, αναψυκτικά, μπανάνες, μπισκότα, μπάρες δημητριακών και τα πανταχού παρόντα «τζελάκια ενέργειας», που ποτέ δε μου άρεσαν, είναι όμως πολύ δημοφιλή στους περισσότερους. Έχω τρέξει τη διαδρομή με αφόρητη ζέστη, με τσουχτερό κρύο, με βροχή και οτιδήποτε άλλο (εκτός από χιόνι, αν και μια χρονιά λίγο έλειψε…).
Πάντα μου άρεσε να βλέπω το πολύχρωμο πλήθος των αθλητών στην εκκίνηση. Γύρω στις 140 χώρες εκπροσωπούνται κάθε χρόνο. Συχνά έπιανα κουβέντα με διάφορους δρομείς ρωτώντας τους από που έρχονται και πως νιώθουν. Όλοι τους ήταν ενθουσιασμένοι με το γεγονός ότι εκπλήρωναν ένα μεγάλο όνειρό τους: έτρεχαν στην αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου, ενός αγώνα που έκαναν πολλοί από αυτούς σε όλη τους τη ζωή. Πριν από δύο χρόνια είχα μιλήσει με ένα γκρουπ δρομέων από την πόλη Φλοριανόπολις της Βραζιλίας, που τρελαμένοι από τη συγκίνηση χόρευαν σάμπα και φιλούσαν το χώμα στην εκκίνηση. Θυμάμαι πάντα το προσωπικό της ιαπωνικής πρεσβείας στην Αθήνα, που κάθε χρόνο παραδοσιακά τρέχουν όλοι, άνδρες και γυναίκες, με υπέροχα μπλουζάκια, τυπωμένα με ελληνικά και ιαπωνικά αποσπάσματα λογοτεχνικών έργων. Τους φοβερούς παππούδες και γιαγιάδες από τη Δανία, που τρέχουν Μαραθώνιο στα 70 τους με θαυμάσιους για την ηλικία τους χρόνους !!! Τέλος, όπως όλοι, θαύμαζα με το σαγόνι κρεμασμένο στην προθέρμανση τους απίστευτους Κενυάτες δρομείς: δεν πρόκειται για ανθρώπινα όντα, είναι σκιές που πετάνε πάνω στην άσφαλτο, ήταν το συμπέρασμά μου…
Ο τερματισμός είναι κάτι το μοναδικό. Τελευταία εκτιμώ πως λόγω των πολλών συμμετοχών και του συνωστισμού έχει χάσει ελαφρώς τη μαγεία που είχε παλαιότερα, όταν γινόταν στο χωμάτινο τεραίν του Παναθηναϊκού Σταδίου και μάλιστα «μεταξύ συγγενών και φίλων». Παραμένει όμως το τέλος μιας προσπάθειας τιτάνιας, τεράστιας, υπέροχης και πάνω απ’όλα προσωπικής: συνειδητοποιείς ότι είσαι εσύ που το κατάφερες αυτό και σε πλημμυρίζει ένα συναίσθημα πληρότητας και ευγνωμοσύνης, που μπερδεύεται περίεργα με την αίσθηση της απόλυτης κούρασης (με έμφαση στα γόνατα, που πονάνε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο). Την κατάσταση βοηθά η παρουσία και η αγκαλιά των αγαπημένων σου προσώπων, αν τύχει να είναι μαζί σου.
Με όλη μου την καρδιά και την αγάπη μου θα ήθελα να ευχηθώ καλό τερματισμό σε όλους τους συναθλητές μου του «Συλλόγου Δρομέων Ιωαννίνων». Η σκέψη μου θα είναι μαζί σας και θα χαρώ πολύ να μάθω ότι τερματίσατε όλοι υγιείς και ευχαριστημένοι. Τέλος, για όσους θα τρέξουν για πρώτη φορά θα ήθελα επιπλέον να τους διαβεβαιώσω ότι: Αυτό που θα κάνετε θα αλλάξει τη ζωή σας για πάντα !!!
christospanos 