Ο δίσκος «The Hurting» των Tears for Fears, μου κρατούσε συντροφιά σε μια δύσκολη φάση της φοιτητικής μου εποχής. Ήταν Μάιος στην Αθήνα και η πόλη ήταν στην πιο γλυκιά εποχή της. Εγώ όμως είχα πολλά να σκεφτώ: πολύ διάβασμα για το πτυχίο, ένα συγγενικό μου πρόσωπο στο νοσοκομείο, το οποίο φρόντιζα και μια σχέση, που έπνεε τα λοίσθια… Έτσι ήταν κατάλληλη η στιγμή που έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος. Βλέπετε, ήταν η εποχή, που σε ένα δίσκο μουσικής βρίσκαμε έκφραση και παρηγοριά για όσα μας απασχολούσαν. Το συγκρότημα τότε άγνωστο. Δύο πιτσιρικάδες, ο Κέρτ Σμίθ και ο Ρόλαντ Όρζαμπαλ από το Μπαθ της Αγγλίας, ξεκινούσαν με αυτό το δίσκο τη μεγάλη τους πορεία στην επιτυχία και τα εκατομμύρια πωλήσεων. Τα τραγούδια εκείνη την εποχή, όπου όλοι είχαμε στραφεί στα μονοπάτια του new wave και του πανκ, ηχούσαν σχεδόν παράταιρα: πολλά συνθεσάιζερ, ντραμς που παρέπεμπαν στο «απεταξάμην» εκείνη την εποχή κλασσικό ροκ, ακόμη και (άκουσον άκουσον!!! ) σαξόφωνο και μελοδραματικά φωνητικά, αλλά αυτά εντάξει, τα είχαμε συνηθίσει από το σκοτεινό κλίμα της μουσικής. Βλέπετε οι Cure και οι Bauhaus είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά…
Κόλλησα άσχημα με αυτό το δίσκο και τόσα χρόνια αργότερα κάθομαι και τον ακούω (συνήθως στο αυτοκίνητο με τέρμα ένταση) λες και είναι η πρώτη φορά. Κανένα τραγούδι δεν έχει χαρούμενο θέμα. Όλα περιστρέφονται γύρω από τα τραύματα που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία αλλά και όσα μας σημαδεύουν αργότερα. Οι στίχοι του Ρόλαντ Όρζαμπαλ αντανακλούν τα ταραγμένα παιδικά του χρόνια και παντού είναι διάχυτη η αίσθηση του πόνου, του συναισθηματικού στρες και της μελαγχολίας στο τέλος. Όμως όλα αυτά με μια τόσο λαμπερή όψη, μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική αρτιότητα, που μένεις σαστισμένος στο άκουσμά της. Τραγούδια όπως το «Change», το «Pale Shelter», το «Mad World» (πάντα διαχρονικός ο τίτλος) και το αγαπημένο μου «Memories Fade», που συμπυκνώνει όλη την αίσθηση του δίσκου: «Οι αναμνήσεις σβήνουν, αλλά τα τραύματα μένουν…», όπως λέει και το ρεφρέν αυτού του αριστουργηματικού τραγουδιού. Πόσο χάλια το διασκεύασε (μάλλον το κακοποίησε…) ο πολύς Kanye West. Δυστυχώς η δική του εκδοχή είναι σήμερα πολύ πιο γνωστή από το υπέροχο πρωτότυπο:
Οι Tears for Fears στη συνέχεια εκτοξεύτηκαν σε άλλους γαλαξίες επιτυχίας. Επάξια κατά τη γνώμη μου έγιναν ένα από τα πιο σπουδαία σύνολα της ηλεκτρο-ποπ τις επόμενες δύο δεκαετίες. Όμως την κορυφή του «Hurting» δεν την έπιασαν ποτέ. Εκείνο το δύσκολο Μάη στην Αθήνα κάπου ανάμεσα στα βιβλία, τα νοσοκομεία και τα αισθηματικά μου, οι δύο αυτοί τύποι με τα «emo» κουρέματα μου έδωσαν ένα σημείο αναφοράς και φυσικά μια γλυκόπικρη συνολική ανάμνηση να με συνοδεύει. Και φυσικά το εξώφυλλο… Όταν το είδα αμέσως σκέφτηκα τι υπέροχο θα ήταν κάποτε να αποκτήσω κι εγώ ένα τέτοιο χαριτωμένο πιτσιρίκι. Φαίνεται ότι κάποιος εκεί ψηλά με άκουσε τότε και μου έστειλε έπειτα από χρόνια όχι ένα αλλά δύο ακριβώς ίδια, όπως αυτό στο εξώφυλλο…
christospanos 