Ήταν παραμονές Χριστουγέννων πριν από 38 χρόνια στην Αθήνα, φοιτητικές εποχές … Εκείνες τις ημέρες είχα διαβάσει μια κριτική του Πητ Κωνσταντέα στο «Ποπ και Ροκ» για ένα δίσκο και ήταν αυτή τόσο υμνητική που εντυπωσιάστηκα. Τον καλλιτέχνη δεν τον είχα ξανακούσει, αλλά θέλησα να βρω το δίσκο για να τον αγοράσω. Εκείνο το πρωί μετά τη Σχολή κατηφόρισα προς την Πατησίων, όπου το θρυλικό πολυκατάστημα «ΜΙΝΙΟΝ» ήταν στολισμένο εορταστικά και γεμάτο κόσμο, που έκανε τα ψώνια του. Για όσους είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε το «ΜΙΝΙΟΝ» εκείνης της εποχής κάθε βόλτα εκεί ήταν μια υπέροχη εμπειρία, είτε για αγορές είτε απλώς για χάζι. Συνεπαρμένος από την κριτική του Κωνσταντέα κατευθύνθηκα αμέσως στον τέταρτο όροφο, στο μικρό αλλά πολύ ενημερωμένο τμήμα με δίσκους και κασέτες. Ως καινούργια κυκλοφορία (στην Ελλάδα γιατί στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε το 1974) δε δυσκολεύτηκα να εντοπίσω το … αντικείμενο του πόθου μου και το αγόρασα πάραυτα σε κασέτα. Βγαίνοντας από το «ΜΙΝΙΟΝ» εκείνο το μεσημέρι με το «Late For The Sky» του Τζάκσον Μπράουν δε θα περίμενα ποτέ ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μου επίσκεψη εκεί. Το βράδυ της ίδιας ημέρας το «ΜΙΝΙΟΝ» καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά, που προκλήθηκε από εμπρησμό τρομοκρατικής οργάνωσης. Μου έμεινε ως ενθύμιο από εκείνο το αγαπημένο μέρος η κασέτα αυτή, που συμβαίνει να περιέχει ένα από τα έργα, που με συγκίνησαν περισσότερο στη ζωή μου ως μουσικού ακροατή.
Ο Τζάκσον Μπράουν δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, τουλάχιστον σε μαζικά ακροατήρια. Πολλοί λένε ότι αν είχε καλύτερη διαφήμιση από τη δισκογραφική του εταιρεία θα είχε επισκιάσει ακόμη και αυτόν το Μπρους Σπρίγκστιν. Ο ίδιος ο Σπρίγκστιν δηλώνει θαυμαστής του και κάποτε είπε το αμίμητο: «Από το Τζάκσον Μπράουν έμαθα τρία πράγματα: τη σημασία να έχεις καλούς στίχους στα τραγούδια σου, να διατηρείς ωραίο μαλλί και στις συναυλίες να γοητεύεις τις γυναίκες». Έχει απόλυτο δίκιο, καθώς ο Τζάκσον Μπράουν διέθετε και τα τρία αυτά στοιχεία…
Το «Late For The Sky» είναι ο τρίτος δίσκος του και περιέχει οκτώ τραγούδια. Οι μελωδίες τους καταπληκτικές και οι στίχοι ένας ποταμός εμπνευσμένων φράσεων, που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις για να αποστηθίσεις. Όπως και σε άλλους σπουδαίους δίσκους του Τζάκσον Μπράουν συμμετέχει με πολύ σημαντικό ρόλο το «alter ego» του, ο μεγαλοφυής μουσικός, που ακούει στο όνομα Ντέιβιντ Λίντλεϊ. Ένας τύπος απερίγραπτα τρελαμένος με τη μουσική και τόσο ιδιοφυής, που παίζει με χαρακτηριστική άνεση πάνω από 50 μουσικά όργανα διαφόρων ειδών από όλο τον κόσμο. Εδώ περιορίζεται κυρίως στο βιολί, βάζοντας πολλές καλαίσθητες και καλοβαλμένες πινελιές στις συνθέσεις του δίσκου.
Θέματα των τραγουδιών η απώλεια, ο χρόνος που φεύγει, η ανάμνηση, η αλλαγή στη ζωή, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, φυσικά ο έρωτας και πολλά άλλα. Σε ένα από τα τραγούδια («Before The Deluge»- Πριν Από την Καταστροφή) ένα πολύ πρώιμο και εμπνευσμένο δείγμα επισήμανσης των φοβερών συνεπειών της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Αν ήταν να διαλέξω ένα στίχο που αγαπώ ιδιαίτερα από αυτό το συνολικά υπέροχο έργο, θα ήταν από το «For A Dancer», ένα τραγούδι που έγραψε για ένα φίλο του, που έχασε τη ζωή του σε πυρκαγιά.
Into a dancer you have grown
From a seed somebody else has thrown
Go on ahead and throw some seeds of your own
And somewhere between the time you arrive and the time you go
May lie a reason you were alive but you’ll never know
Οι δύο τελευταίες γραμμές ισχύουν για τον καθένα μας. Ανάμεσα στη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή και στη στιγμή που φεύγουμε από αυτή κάπου βρίσκεται ένας τουλάχιστον λόγος που να δικαιολογεί την ύπαρξή μας. Μπορεί όμως να μην τον μάθουμε ποτέ…
Στη μυθολογία της ροκ μουσικής ξεχωριστή θέση κατέχει το εξώφυλλο του «Late For The Sky». H φωτογραφία του Μπομπ Σέλντεμαν τραβήχτηκε λίγο πιο κάτω από το σπίτι του Τζάκσον Μπράουν στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Η εμβληματική Σεβρολέτ στέκει παρκαρισμένη έξω από ένα σπίτι, που ενσαρκώνει το αμερικάνικο όνειρο της ζωής στα περιποιημένα προάστια. Όμως την παράσταση κλέβει ο ουρανός: σούρουπο με το τελευταίο φως και λίγα σύννεφα. Ένας ουρανός που μοιάζει να περιμένει μάταια κάτι ενώ κάτω η ζωή ακίνητη μοιάζει να τον αγνοεί. Ο Τζάκσον Μπράουν έχει πει πως η έμπνευση για το εξώφυλλο αυτό ήταν ο πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ «Η Αυτοκρατορία του Φωτός» και η ομοιότητα είναι πράγματι μεγάλη.
Το «Late For The Sky» όμως πέρασε και στην κινηματογραφική αθανασία σε μια αλησμόνητη σκηνή από το αριστούργημα «Ο Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορτσέζε. Ο Τράβις (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) έχει αρχίσει πλέον να παρανοεί και έχοντας στο δεξί του χέρι ένα περίστροφο άλλοτε στοχεύει την οθόνη της τηλεόρασης και άλλοτε τον κρόταφό του. Τίποτε πιο κατάλληλο για να ντύσει αυτή τη σκηνή από ένα τραγούδι που λέει πως ο ουρανός είναι πια μακριά για τον πρωταγωνιστή και σε πολλές περιπτώσεις για τον καθένα από εμάς…
christospanos 