Πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια είχα αναρτήσει εδώ ένα άρθρο με τίτλο «Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε» και αναφερόμουν στο παραδοσιακό φαινόμενο να δίδονται χάριτες της τελευταίας στιγμής πριν ο Λευκός Οίκος αλλάξει ένοικο. Το άρθρο εδώ προς αποφυγή επαναλήψεων:
https://wordpress.com/post/christospanos.com/2946
Τότε, ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα που έφευγε, δίνοντας χάρη κατά κύριο λόγο σε ήσσονος σημασίας αδικήματα και σε 2-3 αμφιλεγόμενες περιπτώσεις, που είχαν να κάνουν με θέματα των ενόπλων δυνάμεων. Κατέληγα το άρθρο λέγοντας ότι όποιος προλάβει τώρα, καθώς ο επόμενος Πρόεδρος δεν είναι και τόσο θετικός στο θεσμό της χάρης. Δε θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω. Ο Ντόναλντ Τραμπ από το 2017 μέχρι το 2020 έδωσε χάρη σε ουκ ολίγες περιπτώσεις για σοβαρά αδικήματα (ναρκωτικά, φοροδιαφυγή, απάτη, συνομωσία κ.λ.π.). Και φυσικά, τιμώντας την παράδοση να δίδονται οι πιο σκανδαλώδεις χάριτες στο παρά πέντε της αποχώρησης του Προέδρου, ο Τραμπ φρόντισε να το … τερματίσει και στο θέμα αυτό, όπως και γενικότερα στο όλο ζήτημα της μετάβασης στη νέα διακυβέρνηση. Πολύ φοβάμαι μάλιστα ότι ο «Μπλεκ» στο Καπιτώλιο θα επιτρέψει πάλι κάποια στιγμή, ίσως με άλλο αρκουδοτόμαρο.
Έτσι λοιπόν, ο Τραμπ, που θα μείνει για τους λάθος λόγους ως ο πιο αξιομνημόνευτος Αμερικανός Πρόεδρος, φρόντισε να γλιτώσει από τη Δικαιοσύνη και τη φυλακή όλους όσους τον στήριξαν αυτά τα χρόνια κυλιόμενοι στο βούρκο για χάρη του και σαν κύριοι θα πάνε στα σπίτια τους. Οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις – έκπληξη !!! – έχουν να κάνουν με όσους καταδικάστηκαν βάσει του πορίσματος της Επιτροπής Ρόμπερτ Μίλλερ (πρώην αρχηγού του FBI) για την ανάμιξη της Ρωσίας στις εκλογές του 2016. Πρώτος και καλύτερος ο Πωλ Μάναφορτ, επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ το 2016. Καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλακή για το ρόλο του στη ρωσική ανάμιξη. «Λουλούδι» από τα λίγα, ο Μάναφορτ υπήρξε λομπίστας και σύμβουλος σε διάφορες αιμοσταγείς δικτατορίες της Ασίας και της Αφρικής, ενώ είχε στήσει διάφορες ύποπτες μπίζνες στην Ουκρανία, από τις οποίες αποκόμισε βρώμικο χρήμα με τη σέσουλα.
Ο επόμενος είναι ο Ρότζερ Στόουν, προσωπικός φίλος του Τραμπ, από τις πιο παλιές καραβάνες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, με δράση από την εποχή του Νίξον και του Ρέιγκαν ακόμη. Η Επιτροπή Μίλλερ τον έπιασε στα πράσα να διαρρέει απόρρητα έγγραφα σχετικά με την προεκλογική εκστρατεία του 2016 και να ψευδορκεί σχετικά.
Ρόλο στην ύποπτη εκλογή του 2016 είχαν ως σύνδεσμοι με το Κρεμλίνο ο Ολλανδός δικηγόρος Άλεξ βαν ντερ Ζβαν, γαμπρός Ρώσου ολιγάρχη κολλητού του Πούτιν, αλλά και ο Τζορτζ Παπαδόπουλος (δικό μας παιδί…), μέλος της εκλογικής επιτροπής του Τραμπ, που παραδέχθηκε τις επαφές του με Ρώσους αξιωματούχους στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Φυσικά, δόθηκε χάρη στο συμπέθερο του Τραμπ, τον Τσάρλι Κούσνερ, που είχε στην πλάτη του 18 καταδίκες για φοροδιαφυγή και επιπλέον, κάτι ψιλά με εκβιασμούς και απάτες εκατομμυρίων από το χώρο της αγοράς ακινήτων.
Τέλος, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η χάρη, που δόθηκε σε τέσσερις ένοπλους σεκιουριτάδες της εταρείας «Blackwater», που το 2007 είχαν αιματοκυλίσει απρόκλητα τη Βαγδάτη σκοτώνοντας 14 άοπλους πολίτες (ανάμεσά τους 2 παιδιά) και τραυματίζοντας άλλους 16.
Έκανε δουλίτσα λοιπόν ο Τραμπ και μπορεί να δώσει άνετα και άλλες τέτοιες χάρες τις δύο εβδομάδες, που του απομένουν. Ακούγεται μάλιστα έντονα ότι -βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα- θα δώσει χάρη και στον… εαυτό του. Με αυτά και με αυτά θα μας αδειάσει τη γωνιά, δυστυχώς όμως το αποτύπωμα του βρώμικου, χυδαίου λαϊκισμού, που αφήνει, θα μείνει ανεξίτηλο τόσο στην Αμερικανική Δημοκρατία όσο και στις Δημοκρατίες ανά την Υφήλιο. Μια Αμερικανική Δημοκρατία, που φυσικά δεν είναι τέλεια, είναι όμως ένα πολίτευμα με απίστευτους μηχανισμούς ελέγχου της εξουσίας. Θυμάμαι το 2009, όταν έτυχε να βρίσκομαι στις ΗΠΑ, παρακολούθησα με τρομερό ενδιαφέρον στην τηλεόραση τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας του Κογκρέσου και ειλικρινά θαύμασα τον έλεγχο, που ασκείται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού στις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας. Η περίοδος Τραμπ, τελειώνει ο Τραμπισμός όμως ήρθε για να μείνει (όπως και ο Ερντογανισμός, ο Πουτινισμός, ο Ορμπανισμός…) . Χρέος μας ως δημοκρατικών πολιτών ανά τον κόσμο είναι να κινηθούμε ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
christospanos 